Ang istilong Baroque ay lumitaw mula sa Renaissance sculpture, na, sa pagguhit sa klasikal na Greek at Roman sculpture, ay naging idealized ang anyo ng tao. Binago ito ng Mannerism, nang sinikap ng mga artista na bigyan ang kanilang mga gawa ng kakaiba at personal na istilo. Ipinakilala ng mannerism ang ideya ng mga eskultura na nagtatampok ng malakas na kaibahan; kabataan at edad, kagandahan at kapangitan, lalaki at babae. Ipinakilala din ng mannerism ang figura serpentina, na naging pangunahing katangian ng Baroque sculpture. Ito ang pagkakaayos ng mga pigura o grupo ng mga pigura sa isang pataas na spiral, na nagbigay liwanag at paggalaw sa gawain.[6]

Ipinakilala ni Michelangelo ang figure serpentine sa The Dying Slave (1513–1516) at Genius Victorious (1520–1525), ngunit ang mga gawang ito ay sinadya upang makita mula sa isang punto ng view. Sa huling bahagi ng ika-16 na siglo na gawa ng Italian sculptor na si Giambologna, The Rape of the Sabine Women (1581–1583). nagpakilala ng bagong elemento; ang gawaing ito ay sinadya upang makita hindi mula sa isa, ngunit mula sa ilang mga punto ng view, at nagbago depende sa viewpoint, Ito ay naging isang napaka-karaniwang tampok sa Baroque iskultura. Ang akda ni Giambologna ay nagkaroon ng malakas na impluwensya sa mga panginoon ng panahon ng Baroque, partikular na kay Bernini.[6]

Ang isa pang mahalagang impluwensya na humahantong sa istilong Baroque ay ang Simbahang Katoliko, na naghahanap ng mga masining na sandata sa labanan laban sa pag-usbong ng Protestantismo. Ang Konseho ng Trent (1545–1563) ay nagbigay sa Papa ng higit na kapangyarihan upang gabayan ang masining na paglikha, at nagpahayag ng matinding hindi pagsang-ayon sa mga doktrina ng humanismo, na naging sentro ng sining noong Renaissance.[7] Sa panahon ng pontificate ni Paul V (1605–1621) ang simbahan ay nagsimulang bumuo ng mga artistikong doktrina upang kontrahin ang Repormasyon, at nag-atas ng mga bagong pintor upang isakatuparan ang mga ito.